Περιμενοντας να ξημερωσει..

Σκοτωνουμε την ωρα μας,παρασυρμενοι στον κοσμο των ονειρων μας..Προσπαθουμε να ξεφυγουμε,γιατι αποφευγουμε να δουμε την πραγματικοτητα,και οταν εχουμε βαρεθει να την αντικριζουμε και να ξεπερνουμε τα προβληματα της,κλεινομαστε στον δικο μας κοσμο,τον κοσμο που οι ιδιοι χτισαμε..που εμεις ειμαστε οι καπετανιοι των σκεψεων μας..Ετουτη η διαδρομη στοιχιζει λιγη πραγματικοτητα βγαλμενη μεσα απτη ζωη,και πολυ χρονο για το πως θα αντεξεις κιαλλη μια μερα να ξεπερασεις την καθημερινη σου ρουτινα..Και οταν φτανεις στο σημειο διαφυγης..εκτος τροχιας..νιωθεις οτι βρισκεσαι σε αδιεξοδο και ελπιζεις να βρεθει καποιος να σε σωσει..η να τα παρατησεις ολα πισω σου και να τρεξεις να φυγεις..να φυγεις μακρια κυνηγημενη απο αυτο το τρυπακι που σε βασανιζει,που σε κυνηγαει..Κιαν δεν μπορεις να φυγεις..κιαν δεν βρισκεται κανενας να σε σωσει? Σκυβεις και συνεχιζεις..ακαθεκτος τον στοχο σου..κοπιαζεις μεχρι να βρεις ενα φως..να κλειστεις μεσα του..να αναπvευσεις..αλλα μεχρι τοτε τι κανεις?Περιμενεις..περιμενεις..περιμενεις..